Od 20 marca 2018 roku mieszkańcy UE mający wykupiony dostęp online do filmów, transmisji wydarzeń sportowych, muzyki, e-booków, audiobooków i gier, będą mogli korzystać z nich również podczas podróży i czasowego pobytu w innych państwach UE niż ich kraj zamieszkania - wynika z Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) w sprawie transgranicznego przenoszenia na rynku wewnętrznym usług online.

Celem Rozporządzenia jest zapewnienie na terytorium UE tzw. cross-border portability, czyli transgranicznej przenoszalności treści. Akt ten jest częścią większego planu - ogłoszonej przez Komisję Europejską w 2015 r. strategii jednolitego rynku cyfrowego. Rozporzędzenie weszło w życie 20 lipca, a usługodawcy oferujący dostęp do treści online mają 9 miesięcy na przystosowanie do niego swoich systemów. Oznacza to, że od 20 marca 2018 będą musieli:

• zapewnić abonentom w kraju czasowego pobytu w UE dostępu do tych samych treści, na tej samej liczbie urządzeń, w identycznym zakresie oraz z identycznymi funkcjonalnościami jak w państwie zamieszkania;
• dostarczyć usługę tej samej jakości jak w państwie zamieszkania abonenta (pod warunkiem że takie zobowiązanie zostało wyraźnie objęte treścią umowy między dostawcą a abonentem.

Obowiązkiem dostawcy będzie ponadto dokonanie ustalenia państwa, w którym abonent ma miejsce zamieszkania. Ma to kluczowe znaczenie dla dostawców, bowiem właśnie państwo zamieszkania wyznacza zakres dostępności usługi w państwach czasowego pobytu.

Rozporządzenie stanowi istotny krok w kierunku „uwolnienia” treści online i stanowi odpowiedź na bardzo wyraźną potrzebę konsumentów.

Zdaniem specjalistów rozporządzenie niestety nie rozwiązuje wszystkich problemów związanych z geoblokowaniem. Gwarantuje ono bowiem abonentom, którzy wykupili dostęp w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, nieodpłatny dostęp do tych samych treści także w państwie członkowskim, w którym czasowo przebywają, ale nie ma zastosowania w odniesieniu do usług dostępu wykupionych poza granicami kraju miejsca zamieszkania.

Wątpliwości budzi też pojęcie „czasowego przebywania”. W zakresie tego pojęcia mieszczą się: wyjazd na wakacje, wyjazd służbowy, krótkotrwały pobyt naukowy czy staż. Nie jest już natomiast jasne, czy dłuższy pobyt naukowy, np. w ramach programu wymiany Erasmus lub Erasmus Plus, lub kilkumiesięczny pobyt w celu hospitalizacji jest czasowym pobytem w rozumieniu Rozporządzenia.