Hejcie, hejcie, skąd twoja wredna uroda?

Jako społeczeństwo jesteśmy trochę jak kibice boksu czy nawet corridy - niby przemocy się wyrzekają, a gotowi klaskać, a nawet jakiś rodzaj euforii czuć, gdy „nasz” bije obcego, gdy nasz potrafi dołożyć, gdy się chociaż okaże mistrzem ciętej riposty. Narastanie prohejterskich zachowań niestety tłumaczy się także tym, że one się opierają o trafną diagnozę jakiegoś kawałka polskiej - a może i szerzej: ludzkiej - duszy. Nie tylko wyrażają ten kawałek, ale i go w jakiś sposób dopieszczają…

Hejcie, hejcie, skąd się wziąłeś?

Skoro już powiedzieliśmy, że hejt jest tak powszechny i pociągający dlatego, że dostrojony do jakiejś istotnej części ludzkiej duszy, warto się na chwilę zatrzymać nad przykładami hejtu z przeszłości. Czy można uznać, że hejt zawsze był, tylko tak się nie nazywał, czy też może jednak jest coś w szaleństwie naszych czasów, co każe widzieć go jako zjawisko nowe, wyjątkowe, choćby w skali, i w związku z tym wymagające wyjątkowej reakcji?

Mam w głowie mnóstwo postaci. Na zawołanie – mówi Kalina Alabrudzińska w rozmowie z Magdą Sendecką. – To nie są moje historie, żadna z nich. Ale każdą mogłabym przeżyć czy jakoś się z nią zidentyfikować – dodaje reżyserka. „Nic nie ginie”, jej pełnometrażowy debiut fabularny, podzielił pandemiczny los kultury i zamiast do kin, trafił od razu do sieci. Warto go nie przeoczyć.