W 1925 r. Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939) radykalnie porzucił sztukę. Nie znaczy to, że zrezygnował z malowania. Po prostu postanowił zajmować się odtąd tworzeniem portretów, co uważał za działalność użytkową, a nie artystyczną. Spójrzmy, wobec tego na jedno z jego najoryginalniejszych dzieł malarskich: portret Maryli Grossmanowej, znany jako „Fałsz kobiety”.

Sytuacja ulicznej sztuki (nie zaś wandalizmu, tu sporu nie ma) jest co najmniej niejednoznaczna. W 2017 roku właściciel budynku we Francji zamalował pracę Banksy’ego z uwagi na konieczność renowacji budynku. Lokalne władze stwierdziły, że jako właściciel mógł to uczynić. W 2015 roku po sporze prawnym praca tego samego artysty wróciła do Wielkiej Brytanii po tym, jak właściciele budynku wyodrębnili kawałek ściany z malunkiem i wywieźli go do Stanów Zjednoczonych, by sprzedać na aukcji. Obecnie fragment ściany znajduje się w jednej z galerii prac Banksy’ego. W 2018 roku 21 artystów pozwało właściciela budynku w Nowym Jorku za to, że zburzył go, niszcząc przy tym ich pracę. I wygrali. 6,7 mln USD. Czy zatem jest to wandalizm i niszczenie mienia, czy chroniony prawem utwór?

„Monę Lisę” Leonarda da Vinci zna chyba każdy. Ten fakt postanowił wykorzystać Marcel Duchamp, który - z właściwym sobie poczuciem humoru - dorysował do obrazu wąsy oraz opatrzył go sprośnym tytułem. Zagrał w ten sposób na nosie przedstawicielom świata sztuki i paradoksalnie stworzył dzieło, które pokazywane jest dziś w najbardziej prestiżowych muzeach.