Definicja słownikowa „podrabiania” to (Słownik PWN) „wykonać imitację jakiejś rzeczy mającą uchodzić za oryginał”. W języku prawnym termin „podrabianie” spotkać można w prawie karnym: „Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa [...]” (art. 270 § 1 K.k. i podobnie wiele innych) i w prawie własności przemysłowej: „Ilekroć w ustawie jest mowa o […] znakach towarowych podrobionych – rozumie się przez to użyte bezprawnie znaki identyczne lub takie, które nie mogą być odróżnione w zwykłych warunkach obrotu od znaków zarejestrowanych, dla towarów objętych prawem ochronnym” (art. 120 ust. 3 pkt 3 P.w.p.). „Podrabianie” jawi się przy tym jako czynność o jednoznacznie nagannym charakterze, podobnie jak jego synonim „fałszowanie”, a inaczej niż „imitowanie” czy „naśladowanie”, które są wolne od takich obciążeń, „imitacja skóry”, „imitacja drewna” to po prostu nazwy materiałów, naśladować można np. głosy ptaków, czy ruchy trenera przy porannej gimnastyce.

Z raportu Urzędu UE ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz informacji podanych do wiadomości publicznej przez Interpol wyłania się dość niepokojący obraz. Rynek fałszywych leków szacowany jest obecnie na ok. 200 mld dolarów, z czego sami Polacy na podrobione specyfiki wydają blisko 100 mln złotych.  Dodatkowo, szacuje się, że blisko 50 % oferowanych w Internecie leków to właśnie produkty podrobione.

Kilkanaście lat temu kopiowanie książek wiązało się ze spędzeniem kilku godzin w punkcie ksero, co wiązało się z oczywistymi niedogodnościami logistycznymi. Dziś, w dobie e-booków i elektronicznego dostępu do zasobów kultury, aby „spiracić” dany tytuł wystarczy jedno kliknięcie. Na napisanie książki pisarz często poświęca lata. Ta dysproporcja poraża.