15. edycję Letniej Akademii Filmowej zdominują w tym roku uroczyste obchody stulecia indyjskiej kinematografii. Święto kina w Zwierzyńcu potrwa od 8 do 17 sierpnia.

Kino Indii z produkcją 900. filmów rocznie to światowy gigant. Od realizacji pierwszego filmu pełnometrażowego, Radża Harishchandra w 1913 roku, do dzisiaj nakręcono tam jakieś 40.000 filmów! Przez widzów na całym globie utożsamiane jest z Bollywoodem. Ale posiada też inne, mniej znane oblicze. Najdobitniej reprezentuje je klasyk tego kina, o międzynarodowej sławie – Satyajit Ray. Przegląd „Nie tylko Bollywood” przyniesie reprezentatywną dawkę tego, co czyni kino indyjskie bogatą – jak hinduska kuchnia – mieszanką różnorodnych składników i smaków.

Cykl „Pod gruzińskim niebem” przeniesie widzów w magiczny krąg kina zza Kaukazu. Bardzo oryginalnego dzięki poetyce łączącej ludową tradycję, z malarską wyobraźnią i specyficznym poczuciem humoru. Takie kino jakie tworzyli w Gruzji Tengiz Abuładze, Otar Joseliani czy Gieorgij Szengiełaja złożyło się na jego klasyczny kanon i zwróciło uwagę na tę kinematografię widzów na całym globie. Po chudszych latach, kino gruzińskie znowu pojawia się, z sukcesami, na międzynarodowych festiwalach filmowych. Choćby ostatnio, „Mandarynki” Zazy Uruszadze otrzymały nagrodę za reżyserię na Warszawskim Festiwalu Filmowym, a „Randki w ciemno” Levana Koguaszwili trafiły na tegoroczne Berlinale.

„Kurdyjskie ścieżki” zaprowadzą z kolei uczestników LAF do kolejnej kinematografii, której oficjalnie nie ma. Są za to filmy podpisane przez kurdyjskich reżyserów, które powstają wszędzie tam, gdzie los rzucił ich twórców: w Iranie, Iraku, Turcji, Francji, Norwegii. Głos filmowej diaspory staje się coraz bardziej donośny. Wiele z tych filmów stało się wydarzeniami: „Droga” Yilmaza Güneya („Złota Palma” w Cannes’2982), „Czas pijanych koni” Bahmana Ghobadiego („Złota Kamera” w Cannes’2000).

Innym kurdyjskim reżyserem o ustalonej w świecie filmu renomie, któremu organizatorzy poświęcili w tym roku retrospektywę, jest Hiner Saleem.  Błyskotliwy sukces odniósł najpierw filmem „Vodka Lemon” (2003 – nagrodzonym w Wenecji), by utrwalić swoją reputację obrazem „Kilometr zero” (2005 – dobrze przyjętym w Cannes), a ostatnio zaskoczyć widzów pierwszym kurdyjskim westernem „My Sweet Pepper Land” (2013 – znowu prezentowanym w Cannes).

W roku ubiegłym zmarł jeden z najbardziej interesujących rosyjskich reżyserów średniego pokolenia – Aleksiej Bałabanow. Próbował, z powodzeniem, egzorcyzmować w swoich filmach demony współczesnej Rosji. W „Bracie” (1997), „Dziwadłach i ludziach” (1998), „Wojnie” (2002), „Morfinie” (2008), „Palaczu” (2010), dociekał skąd biorą się w ludziach nieprzebrane pokłady zła. W przeglądzie poświęconym jego twórczości, to pytanie powróci z niesłabnącą mocą.

O sprawy ostateczne będzie też zahaczał cykl „Memento mori”. Złożą się nań filmy, które skupiają się na momencie przejścia ze świata żywych, do świata umarłych. Jedne z nich mówią o przygotowaniach do ostatniej podróży i związanych z tym ceremonii. Inne skupiają się na stawianiu pytań, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi.

Innego rodzaju lęki mają do pokonania bohaterowie cyklu „Nie patrz w dół”. Muszą walczyć ze strachem i własną słabością, skoro znaleźli się w sytuacji przyprawiającej o zawrót głowy. Tak jak Philippe Petit, spacerujący po linie między dwoma drapaczami chmur, albo Harold Lloyd wspinający się po ścianie domu towarowego (w rytm przyprawiającej o dreszcze partytury Rafała Rozmusa).

Ponadto jak zwykle, w programie Akademii nie zabraknie też stałych pozycji („Filmy w sieci”, „Klubowy karnet”, „W polskim obiektywie”), replik zaprzyjaźnionych z nami festiwali (Planete Doc Film Festival, Festiwal Mediów „Człowiek w zagrożeniu”, Żydowskie Motywy). Listę propozycji uzupełnią pokazy w kinie nocnym, koncerty, spektakle, wykłady i spotkania dyskusyjne.

Pełny program tegorocznej Letniej Akademii Filmowej znajdziecie na oficjalnej stronie.