W Warszawskiej Operze Kameralnej zakończył się właśnie XII Festiwal Oper Barokowych. Kilkanaście wydarzeń dziejących się na przestrzeni kilkunastu tygodni pokazało, jak żywa i potrzebna jest muzyka barokowa interpretowana według dawnych wzorów wykonawczych ze współczesnym sercem i emocją.

Jego historia sięga 1993 roku, a źródłem powstania były rosnąca popularność muzyki barokowej, liczne odkrycia i rekonstrukcje dawnego repertuaru wspomagane dogłębną wiedzą historyczną zespołu Warszawskiej Opery Kameralnej. Warto w tym miejscu przypomnieć, że to właśnie w Warszawie w XVII wieku działała jedna z pierwszych stałych scen operowych w Europie, co pokazuje, jak głęboko sięgają korzenie obecności opery w Polsce.

Joyce DiDonato w projekcie „Eden” 

XII Festiwal Oper Barokowych zainaugurował występ amerykańskiej gwiazdy operowej sceny – Joyce DiDonato z towarzyszeniem legendarnej orkiestry Il pomo d’Oro. Koncert w Warszawie był pięćdziesiątym – i ostatnim – wykonaniem projektu Eden. Artystka swoją twórczością i obecnością w teatrze operowym oraz każdym artystycznym projektem próbuje zmieniać świat, opowiadając o jego aktualnych problemach. Projekt Eden przekraczał granice sztuki – opowiadał o naturze świata, o tajemnicy przyrody, o strukturach łączących człowieka z Kosmosem. I wskazywał, że dziś sztuka – powstająca w oderwaniu od najbardziej palących problemów świata – nie ma racji bytu, obumiera niczym otaczająca nas przyroda…

Max Emanuel Cenčić

Warszawska publiczność usłyszała również kontratenora Maxa Emanuela Cenčića (Nuovo barocco) oraz zespół Pandolfis Consort (z solistką Lisą Rombach). Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się wznowienia oper: „Judyty triumfującej” Vivaldiego (w reż. Marii Sartowej), „Castora i Polluxa” Rameau (w reż. Dedy Christiny Colonny) oraz „Dydony i Eneasza” Purcella (laureatki XVII Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy Spektakl”).

Zdjęcie ze spektaklu „Juliusz Cezar” 

Punktem kulminacyjnym Festiwalu była premiera opery „Giulio Cesare” George’a Friedricha Haendla (dyr. Adam Banaszak, reż. Włodzimierz Nurkowski). Gorące owacje po wszystkich czterech spektaklach, wspaniałe recenzje wskazujące zarówno na wysoki poziom muzyczny (z koncertem kontratenorów na scenie!), jak i wyśmienity świat przedstawiony na scenie – wszystko to potwierdza doskonały wybór zarówno tytułu, jak i twórców spektaklu i wszystkich wykonawców takich jak: Yuryi Mynenko i Jan Jakub Monowid (Juliusz Cezar), Dorota Szczepańska i Teresa Marut (Kleopatra), Ray Chenez i Kacper Szelążek (Sekstus), Joanna Motulewicz i Aleksandra Opała (Kornelia), Nicholas Tamagna i Rafał Tomkiewicz (Ptolemeusz), Artur Janda i Mariusz Godlewski (Achillas), a także Zespół Wokalny WOK oraz Orkiestra Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej Musicae Antiquae Collegium Varsoviense (MACV). Kolejne spektakle „Juliusza Cezara” będzie można zobaczyć już w pierwszych miesiącach 2025 roku.

Zdjęcie ze spektaklu „Orfeusz” 

Kolejną muzyczną ucztą było koncertowe wykonania opery  – „Orfeusza” Claudia Monteverdiego. Ten muzyczny cud z początku XVII wieku zaprezentowali wspaniali polscy śpiewacy: Krystian Krzeszowiak (Orfeusz), Dorota Szczepańska (Eurydyka), Agata Zubel (La Musica), Aleksandra Szmyd (Messaggera), Joanna Motulewicz (Speranza, Ninfa), Artur Janda (Caronte, Plutone, Spirito), Urszula Kryger (Proserpina), Rafał Tomkiewicz (Pastore I, Eco), Zbigniew Malak (Pastore II, Spirito II, Apollo), Aleksander Kunach (Pastore III, Spirito III). Usłyszeliśmy także Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej oraz Orkiestrę Instrumentów Dawnych Musicae Antiquae Collegium Varsoviense (MACV) – z maestro Adamem Banaszakiem przy pulpicie dyrygenckim.

W Festiwalu łącznie wzięło udział blisko dwustu artystów z kraju i zagranicy, a Warszawa jesienią stała się niekwestionowaną światową stolicą muzyki barokowej. 

Zdjęcia: Materiały prasowe Warszawskiej Opery Kameralnej