Festiwal Oper Barokowych na przestrzeni lat stał się jednym z najważniejszych i najbardziej prestiżowych festiwali na muzycznej mapie Polski. Jego historia sięga 1993 roku, a źródłem powstania były rosnąca popularność muzyki barokowej, liczne odkrycia i rekonstrukcje dawnego repertuaru wspomagane dogłębną wiedzą historyczną zespołu Warszawskiej Opery Kameralnej. Warto w tym miejscu przypomnieć, że to właśnie w Warszawie w XVII wieku działała jedna z pierwszych stałych scen operowych w Europie, co pokazuje, jak głęboko sięgają korzenie obecności opery w Polsce.

Zdjęcie z projektu „Eden” 

XII edycja Festiwalu zapowiada się imponująco. Zainaugurował ją występ amerykańskiej gwiazdy operowej sceny – Joyce DiDonato z towarzyszeniem legendarnej orkiestry Il pomo d’Oro. Koncert w Warszawie był pięćdziesiątym – i ostatnim – wykonaniem projektu „Eden”. Artystka, jak wiadomo, zawsze skrupulatnie dobiera miejsca swoich koncertów. Dlatego tak cieszą Jej słowa, że wybrała właśnie Warszawę i przyjęła zaproszenie Warszawskiej Opery Kameralnej na finisaż swojego projektu.

Zdjęcie z projektu „Eden” 

Joyce DiDonato swoją twórczością i obecnością w teatrze operowym oraz każdym artystycznym projektem próbuje zmieniać świat, opowiadając o jego aktualnych problemach. „Eden” przekracza granice sztuki, opowiada o naturze świata, o tajemnicy przyrody, o strukturach łączących człowieka z Kosmosem. I wskazuje, że dziś sztuka – powstająca w oderwaniu od najbardziej palących problemów świata – nie ma racji bytu, obumiera niczym otaczająca nas przyroda... Społeczna odpowiedzialność sztuki leży na sercu również Warszawskiej Operze Kameralnej i to właśnie dlatego (obok niepodważalnych walorów artystycznych!) koncert „Eden” otworzył XII Festiwal Oper Barokowych.

Zdjęcie ze spektaklu „Castor i Pollux”

Wśród kilkunastu festiwalowych wydarzeń – dziejących się na przestrzeni najbliższych kilkunastu tygodni – do najważniejszych zaliczyć można koncerty Maxa Emanuela Cencica oraz Pandolfis Consort, wznowienia „Castora i Polluxa” Rameau, „Dydony i Eneasza” Purcella (laureatki XVII Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy Spektakl”), „Judyty triumfującej” Vivaldiego, a także koncertowe wykonanie „Orfeusza” Monteverdiego. Punktem kulminacyjnym Festiwalu będzie premiera opery „Giulio Cesare” George’a Friedricha Haendla (kier. muz. Adam Banaszak, reż. Włodzimierz Nurkowski). Łącznie w Festiwalu weźmie udział blisko dwustu artystów z kraju i zagranicy, zatem Warszawa jesienią stanie się niekwestionowaną światową stolicą muzyki barokowej.

Zdjęcie ze spektaklu „Dydona i Eneasz”

Festiwal potrwa do 24 listopada 2024 roku. Istotnym elementem jest ukazanie oddziaływania muzyki baroku na kompozycje tworzone w czasach nam bliższych, w szczególności na muzykę XX wieku. Tym samym obok twórczości Haendla, Vivaldiego, Rameau, Bacha, Purcella i Monteverdiego zabrzmią dzieła Charlesa Ivesa, Gustava Mahlera, Rachel Portman i Aarona Coplanda.

Zdjęcie ze spektaklu „Judyta triumfująca” 

Zdjęcia: Materiały prasowe Warszawskiej Opery Kameralnej