W ramach współpracy Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty i Fundacji Legalna Kultura internauci mogli codziennie uczestniczyć w spotkaniach online z Mistrzami Kina Europejskiego. Zobaczcie relacje ze spotkań oraz podsumowującą Festiwal rozmowę z Romanem Gutkiem.

Od 22 lipca, codziennie o godz. 16.00 we wrocławskim Pasażu Pokoyoffa, odbywały się spotkania pod szyldem Mistrzowie Europejskiego Kina. Na zaproszenie dyrektora Nowych Horyzontów Romana Gutka z publicznością spotkało się dziesięciu wybitnych europejskich twórców. 

W programie Festiwalu znalazły się przynajmniej po dwa filmy autorstwa zaproszonych Mistrzów i jeden europejski film stanowiący dla nich inspirację - tworząc tym samym swoisty kanon filmowy obejmujący różne style: od neorealistycznych "Złodziei rowerów" (reż. Vittorio De Sica, 1948), przez groteskowo-surrealistyczny "Dyskretny urok burżuazji" (reż. Luis Buñuel, 1972), po współczesny "Wstyd" (reż. Steve McQueen, 2011).

O krótkie podsumowanie Festiwalu i Mistrzowskich Lekcji Kina poprosiliśmy pomysłodawcę i dyrektora T-Mobile Nowe Horyzonty Romana Gutka.

SPOTKANIA ZREALIZOWANE 

Spotkanie z Jessicą Hausner
22 lipca, godz. 16.00, moderator: Isabella Reicher

Jessica Hausner - austriacka reżyserka i scenarzystka filmowa, córka wiedeńskiego malarza-realisty Rudolfa Hausnera oraz przyrodnia siostra scenografki i malarki Xenii Hausner. Od 1999 roku wraz z Barbarą Albert, Antoninem Svobodą i Martinem Gschlachtem prowadzi firmę producencką coop99. Jako reżyserka zadebiutowała w 2001 roku pełnometrażową fabułą "Lovely Rita", będącą portretem młodej dziewczyny uwięzionej w skomplikowanej sieci rodzinnych relacji. Film przyniósł jej zainteresowanie widzów i środowiska filmowego oraz nominację do Prix Fassbinder – nagrody przyznawanej przez Europejską Akademię Filmową odkryciom roku. Kolejne jej produkcje prezentowane były premierowo w sekcji Un Certain Regard na festiwalu w Cannes, a w 2016 roku Hausner dołączyła do jury tej sekcji. Jej najbardziej utytułowanym dziełem pozostaje "Lourdes", docenione na festiwalach w Wenecji (nagrody FIPRESCI, SIGNIS oraz Nagroda im. Sergio Trasattiego), w Warszawie oraz podczas rozdania nagród LUX i szwedzkich Złotych Żuków. Filmy Hausner wyróżnia niezwykła dbałość o kompozycję kadrów (stale współpracuje z operatorem Martinem Gschlachtem), precyzyjnie budujących narrację o wielu znaczeniach.

Spotkanie z Carlosem Saurą
23 lipca, godz. 16.00, moderator: Agnieszka Drewno

Carlos Saura - nestor hiszpańskiej kinematografii urodzony w Aragonii w 1932 roku, pochodzi z rodziny o bogatych tradycjach artystycznych. W 1957 roku ukończył reżyserię filmową na uniwersytecie w Madrycie, gdzie studiował także inżynierię i dziennikarstwo. W tym samym roku zrealizował dokument "Niedzielne popołudnie". Następnie nakręcił łączący tradycję dokumentalną i fabularną dramat "Los golfos", a w 1966 roku filmem ""Polowanie rozpoczął trwającą blisko 20 lat współpracę z producentem Elíasem Querejetą, która zapewniła mu względną swobodę twórczą w czasach dyktatury generała Franco. W okresie tym reżyser tworzył głównie dramaty psychologiczne i rodzinne, w sposób zakamuflowany odnoszące się do sytuacji politycznej na Półwyspie Iberyjskim. Naznaczone liryzmem i oniryzmem, czerpiące z hiszpańskiej literatury (Calderon, Sender, Lorca) czy malarstwa (Ribeiro, Murillo, Goya) filmy Saury są dziełami nad wyraz oryginalnymi i autorskimi. Saura osiągnął maestrię także w filmach taneczno-muzycznych: operowych ("Salome", "Carmen") czy baletowych z udziałem Cristiny Hojos i Antonia Gadesa ("Krwawe gody").



Spotkanie z Nannim Morettim
24 lipca, godz. 16.00, moderator: Marina Fabbri 

Nanni Moretti - jeden z najwybitniejszych reżyserów współczesnego włoskiego kina. Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku "Jestem samowystarczalny". Pięć lat później za film "Złote sny" otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w "Podwójnym życiu Weroniki". Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku "Dziennika intymnego", który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą "Pokoju syna". Dziś należy do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata.



Spotkanie z Urlike Ottingerem
25 lipca, godz. 16.00, moderator: Marc Siege

Ulrike Ottinger - uznana eksperymentatorka niemieckiego kina. Studiowała na ASP w Monachium. Lata 60. spędziła w Paryżu, malując i fotografując. W 1973 roku w Berlinie, gdzie mieszka do dziś, założyła własną firmę produkcyjną. W tym samym roku zrealizowała też pierwszy dokument "Lacoon i synowie", a pięć lat później nakręciła surrealistyczny pełny metraż "X – absolutna władczyni", w którym wystąpiła ikona undergroundu Tabea Blumenschein z grupy Die Tödliche Doris. W latach 80. zajmowała się również scenografią teatralną, m.in. do sztuk Elfriede Jelinek, której "Pożegnanie" wystawiła w 2000 roku na deskach Berliner Ensemble. Na oryginalną, interdyscyplinarną twórczość Ottinger składają się zarówno dokumenty, jak i filmy fabularne oraz eksperymentalne, są to często poszukiwania artystyczne na pograniczu tych form. Ottinger staje w kontrze do konwencjonalnych środków wyrazu, poszukując inspiracji w innych niż oficjalne porządkach i tradycjach, szczególnie w kulturach Wschodu. Odkąd zrealizowała ośmiogodzinną "Tajgę", stale stawia widzom wyzwania. Będąc jednocześnie reżyserką, scenarzystką, producentką oraz operatorką, tworzy dzieła absolutnie autorskie.

Spotkanie z Cristianem Mungiu

26 lipca, godz. 19.00, moderator: Dan Fainaru

Cristian Mungiu - wiodący twórca rumuńskiej nowej fali. Pierwszy i jak dotąd jedyny rumuński twórca wyróżniony Złotą Palmą na festiwalu w Cannes - nagrodę zdobył w 2007 roku za film "4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni". Początki międzynarodowej kariery Mungiu również były związane z canneńską imprezą. W 2002 roku jego pełnometrażowy debiut "Zachód", opowiadający o mieszkańcach Europy Środkowej chcących przenieść się na Zachód, prezentowany był w sekcji Quinzaine des Réalisateur. Dekadę później (już po sukcesie "4 miesięcy, 3 tygodni i 2 dni") oparte na twórczości pisarki Tatiany Niculescu Bran "Za wzgórzami" wywalczyło w Cannes wyróżnienie za najlepszy scenariusz oraz równorzędne nagrody dla aktorek, Cristiny Flutur i Cosminy Stratan. Film ten doceniony został także przez Europejską Akademię Filmową, podczas rozdań Cezarów, włoskich nagród David di Donatello czy nagród Parlamentu Europejskiego LUX. W tym roku na francuskim festiwalu Mungiu pokazał najnowsze dzieło "Egzamin", za które otrzymał wyróżnienie dla najlepszego reżysera. Kameralne opowieści Mungiu, badające kręgi zniewolenia i wyobcowania, opowiadają o zmieniającej się na przełomie wieków Rumunii, a także o samej kondycji ludzkiej.

Spotkanie z Claire Denis 
27 lipca, godz. 16.00, moderator: Ariel Schweitzer

Claire Denis - Francuska reżyserka i scenarzystka, jedna z najważniejszych autorek współczesnego kina. Filmowe szlify zdobywała, terminując u Rivette'a, Costa-Gavrasa, Jarmuscha i Wendersa. Już w debiutanckiej "Czekoladzie" (1988) sięgnęła po tematykę konfliktów międzyrasowych i międzykulturowych – szczególnie jej bliską ze względu na dzieciństwo, które jako córka kolonialnego urzędnika spędziła w Afryce. Problem kolonializmu oraz nierówności w dostępie do dóbr i edukacji stał się jednym z lejtmotywów jej twórczości (którą napędzały także ideały paryskiego maja ’68). Dało to wyraz najmocniej w "Pięknej pracy" (1999) z Denisem Lavantem i "Białej Afryce" z Isabelle Huppert (2009). "Portretując ojczyznę", wyczulona jest na problemy społeczne, choćby sytuację imigrantów, jak w "Nie mogę spać" (1994), frustrację pracowników sektora publicznego w "Piątkowej nocy" (2002) czy stosunki rodzinne w "Intruzie" (2004). Interesuje się także sferą seksualną człowieka, co udowodniła w "Głodzie miłości" (2001) z Béatrice Dalle, jedną z jej ulubionych aktorek. Obsadza też często Isaacha de Bankole czy Grégoire’a Colina. Stale współpracuje z operatorką Agnès Godard, którą poznała w latach 70. w paryskiej szkole La Fémis, gdzie obecnie wykłada reżyserię filmową. Jej twórczość ceniona była przez samego Ingmara Bergmana.

Spotkanie z Andriejem Konczałowskim 
29 lipca, godz. 16.00, moderator: Ewgenij Gusiatynski

Andriej Konczałowski - rosyjski reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Niedoszły pianista – młodość spędził, ćwicząc gamy w prestiżowym moskiewskim konserwatorium, ale w latach 60., podobnie jak jego brat Nikita Michałkow, postanowił zostać filmowcem. Podczas studiów w pracowni Michaiła Romma we WGIK poznał Andrieja Tarkowskiego, z którym współpracował jako scenarzysta przy filmach "Mały marzyciel" (1960), "Dziecko wojny" (1962) i "Andriej Rublow" (1966). Reżyserskim debiutem Konczałowskiego był "Pierwszy nauczyciel" (1965), adaptacja powieści Czingiza Ajtmatowa. Był to początek jego długotrwałego flirtu z twórczością rosyjskich klasyków: ekranizował choćby Turgieniewa ("Szlacheckie gniazdo") czy Czechowa ("Wujaszek Wania"). Po realizacji gorąco przyjętej w Cannes epopei "Syberiada" (1978) zdecydował się pozostać na Zachodzie, gdzie pracował m.in. z Maxem von Sydowem, Glenn Close, Nastassją Kinski, Whoopie Goldberg czy Sylvestrem Stallone’em. Na początku lat 90. Konczałowski wrócił do Rosji, a stworzone tam filmy przyniosły mu uznanie na festiwalach w Berlinie ("Wewnętrzny krąg"), Cannes ("Kurka Riaba") czy Wenecji ("Dom wariatów", "Białe noce listonosza Aleksieja Triapicyna").

Spotkanie z Petrem Zelenką
30 lipca, godz. 16.00, moderator: Paulina Dobosz

Petr Zelenka - Czeski dramaturg, scenarzysta, reżyser filmowy i teatralny. We wczesnej młodości był basistą i tekściarzem punkowej grupy V noci. Pierwsze próby filmowe podejmował na przełomie lat 80. i 90. na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym praskiej Akademii Sztuk Scenicznych. Po studiach pracował jako dramaturg studia filmowego Barrandov oraz realizował filmy dla czeskiej telewizji. Zadebiutował paradokumentem "Mňága – Happy End" – fikcyjną historią rzeczywiście istniejącego zespołu Mňága a Zdorp, wymykającego się spod kontroli wytwórni płytowej. Międzynarodowy rozgłos przynieśli mu pokazywani na festiwalach w Salonikach i Valladolid "Guzikowcy", którzy zdobyli pięć Czeskich Lwów. Wielką popularność zyskał także zrealizowany na podstawie jego scenariusza film "Samotni" Davida Ondřička. Znany jest również jako twórca teatralny: dramat "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" wystawił w 2001 roku w praskim Teatrze Dejvicki (przetłumaczono go i grano m.in. w Anglii, Japonii, Polsce, Rosji, Serbii, na Węgrzech i Słowacji). Inna z jego sztuk, "Oczyszczenie", napisana została dla Starego Teatru w Krakowie. Ponadto w scenerii opustoszałej fabryki w Nowej Hucie Zelenka nakręcił własną wersję "Braci Karamazow". Reżysera wyróżnia czarny humor i nieskrępowana wyobraźnia oraz umiejętność celnego portretowania ludzi balansujących między przeciętnością a szaleństwem.