W mistrzowski sposób łączył Sztukę Zachodu, skąd przybył, ze sztuką Wschodu, gdzie przyszło mu żyć i tworzyć. Był pierwszym nadwornym europejskim malarzem chińskich cesarzy. Przez ponad 50 lat malował podobizny trzech imperatorów Państwa Środka, ich małżonek, konkubin i … ukochanych koni. Dokumentował też ich wojny, tryumfy i polowania. Dziś jego prace notują rekordowe ceny na rynku sztuki. Portret Chunhui, ulubionej małżonki cesarza Quianlonga, sprzedano w 2015 roku na aukcji w Sotheby’s za blisko 18 mln dolarów.

„Giulio Cesare”, HWV 17 Georga Friedricha Händla do libretta Nicoli Francesco Hayma, to arcydzieło XVIII-wiecznej muzyki od ponad stu lat – od wykonania na festiwalu w Getyndze w 1922 roku – cieszy się niegasnącym zainteresowaniem i jest dziś jednym z najczęściej wykonywanych tytułów na scenach operowych świata. Premiera tej opery w Warszawskiej Operze Kameralnej odbędzie się w 300. rocznicę pierwszego wykonania opery w Londynie (17 lutego 1724) i jest najważniejszym wydarzeniem XII Festiwalu Oper Barokowych. Ale nie z powodu okrągłej rocznicy ta partytura warta jest przypomnienia i nowej interpretacji.

Jego życiorys aż prosi się o ekranizację. Awans społeczny z syna krawca z krakowskiego Kazimierza na lwa salonowego zadającego szyku w Paryżu i Nowym Jorku zawdzięczał zarówno swemu wielkiemu talentowi, jak i osobowości. Ujmujący, w przyjaźni wierny, w zabawie szalony. Miłośnik szerokiego gestu i… pojedynków. Kiedy można – lekkomyślny, kiedy trzeba – odważny. Zakochany w życiu. Malarzem został z przypadku, bo nie było miejsca na wydziale rzeźby krakowskiej ASP. Jego dzieła każą jednak dziękować losowi za takie przypadki. Swego czasu w kręgach paryskiej bohemy znany bardziej od Picassa, którego wpływom zresztą się oparł. Ośmielał się kpić z Chagalla. Modigliani był jego najlepszym przyjacielem. Budował atmosferę, kształtował opinie, nie ulegał modom. Raczej sam je lansował. Kawa z Moise Kislingiem będzie smakować, jak w kultowej artystycznej kawiarni La Rotonde na Montparnasse. Prezentowanego dziś obrazu nie znajdziecie w sieci. Możemy się nim podzielić dzięki uprzejmości Muzeum Villa La Fleur, z którego kolekcji pochodzi portret dzieci z rodziny Tasów.